Jak zostać nadzieją polskiej prozy i jakich błędów unikać.

Jak żyć ?

Pamiętne pytanie cwanego paprykarza nurtuje wielu młodych chłopaków. Najprostszym wyjściem jest irlandzki bar albo kładzenie glazury w angielskich kiblach. To dla „motłochu”.

 

A co z ambitniejszymi ? Można nieźle żyć w stolicy (i mediach) jako właśnie zmieniająca płeć męska prostytutka, ale warto pamiętać, że nie gwarantuje to dożywotniego utrzymania ze względów czysto biologicznych. Dobrym pomysłem n.p. dla grafomana z prowincji wydaje się też stanie się „znanym i nagradzanym pisarzem”. Skuteczne bywa też czerpanie z obu pomysłów.

 

I tu pojawia się nieznany mi, ciemnogrodzianinowi,  literat Ignacy Karpowicz ze wsi Słuczanka pod Białymstokiem. Otóż ten młody człowiek słusznie wykombinował sobie, że wydawanym pisarzem nie zostaje się w III RP ot tak, pisząc dobrze, co to to nie, ale trzeba mieć odpowiednie „pchnięcie”, najlepiej kogoś związanego z GW, Polityką, czyli elitarnymi kręgami lewackiej „Warszawki”

Znalazł więc Kingę Dunin.

 

Pchnięcie, jakkolwiek by tego nie rozumieć,  było i wszystko mogło skończyć się happy endem, czyli dożywotnią posadą salonowego „autorytetu”, związaną z odpowiednimi dla tego zaszczytu gratyfikacjami. Niestety, chłopak myślał, ze takie rzeczy są lekkie i przyjemne. A to jest ciężka i wymagająca samozaparcia praca. Z resztą, co będę tu pisał, lepiej wkleję.

 

 

 

 

 

Teraz rozumiecie go, ze chciał jakoś wyślizgnąć się bokiem albo nawet tyłem ?

A tu niespodzianka - nie dość, ze nie pani Kinga nie dała mu tego zrobić łatwo i po cichu, to jeszcze on nie wytrzymał i zaczął pyskować w mediach.